Αρχική Άρθρα Κι αν οι συνδικαλιστές δεν είναι τελικά ένα μάτσο τεμπέληδες;,

Κι αν οι συνδικαλιστές δεν είναι τελικά ένα μάτσο τεμπέληδες;,

457
0

«Είναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, γκρινιάρηδες και το μυαλό τους είναι στο πώς θα προκηρύξουν καμιά απεργία για να ταλαιπωρήσουν τον κόσμο». Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η αντίληψη καλλιεργείται εδώ και χρόνια από Κυβερνήσεις, αφεντικά και τα ΜΜΕ της Λίστας Πέτσα. Και για να είμαστε ειλικρινείς βρίσκει ανταπόκριση σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Και ξαφνικά έρχεται η τραγωδία των Τεμπών (δεν θα μιλήσουμε εδώ για τις τεράστιες ευθύνες της Κυβέρνησης και για το πώς η φιλελεύθερη λογική που βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους θα μας οδηγούν νομοτελειακά ξανά και ξανά μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις) για να προκαλέσει ρωγμές σε αυτό το αφήγημα, αν όχι να το γκρεμίσει συθέμελα.

Γιατί ήταν οι συνδικαλιστές και το Σωματείο που είχαν προειδοποιήσει για την απαξίωση των σιδηροδρομικών υποδομών και για τη δραματική έλλειψη προσωπικού. Και δεν το είχαν κάνει γενικόλογα. Είχαν κατονομάσει το τι ακριβώς δεν λειτουργεί και είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους που αυτό εγκυμονούσε. Γιατί ποιος άλλος γνωρίζει για τα προβλήματα της επιχείρησης, του εργοστασίου, της δημόσιας υπηρεσίας που υπηρετεί, αν όχι όσοι εργάζονται σε αυτό;

Για να δώσω ένα παράδειγμα από τον δικό μου χώρο: ποιος νομίζετε ότι γνωρίζει καλύτερα τα προβλήματα της Δημόσιας Εκπαίδευσης: Ένας εκπαιδευτικός που εργάζεται στα δημόσια σχολεία τα τελευταία 20 χρόνια, ή η Υπουργός Παιδείας που όχι μόνο δεν είναι εκπαιδευτικός, αλλά δεν έχει φοιτήσει καν σε δημόσιο σχολείο καμίας βαθμίδας και που ακόμα για τις σπουδές της προτίμησε Πανεπιστήμια του εξωτερικού; Αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο εργασιακό χώρο, τα προβλήματα τα γνωρίζουν οι εργαζόμενοι ή οι παχυλά αμειβόμενοι CEO;

Όταν, λοιπόν, τα σωματεία των υγειονομικών προειδοποιούν για την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση των Δομών Υγείας, μήπως θα έπρεπε να τους ακούμε; Όταν τα σωματεία των εκπαιδευτικών προειδοποιούν ότι η κατηγοριοποίηση των σχολείων και η χρηματοδότησή τους μέσω δωρεών δεν είναι καλή ιδέα, μήπως θα έπρεπε να αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες τους;

Μήπως όταν οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό έλεγαν ότι η εικόνα με τα σουβλάκια που ψήθηκαν μέσα στο Μουσείο Ακρόπολης την Τσικνοπέμπτη δεν μας τιμάει, δεν ήταν παράλογοι; Μήπως όταν τα σωματεία των σιδηροδρομικών προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του δικτύου είχαν δίκιο; Ή μήπως πρέπει στις αντίστοιχες φωνές για τα περιφερειακά αεροδρόμια να μη δώσουμε σημασία, μέχρι να δούμε κάποιο τραγικό δυστύχημα να συμβαίνει και εκεί;

Μα τα Σωματεία δεν ζητάνε μόνο αυτά, ζητάνε και αυξήσεις μάς ανταπαντούν. Αλήθεια μπορεί σήμερα το επιχείρημα αυτό να σταθεί με σοβαρότητα μέσα στην κοινωνία; Την ώρα που καλπάζει η ακρίβεια και όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού φτωχοποιούνται, είναι, αλήθεια, τόσο τραγικό να ζητούν τα Σωματεία να δοθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους που εκπροσωπούν;

Οι συνδικαλιστές όμως είναι τεμπέληδες. Δεν πηγαίνουν στη δουλειά τους και κουνάνε το δάχτυλο αφ’ υψηλού, μας αντιτείνουν. Πρόκειται προφανώς για μία ψεύτικη εικόνα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Σωματείων είναι πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, των οποίων τα μέλη τους εργάζονται κανονικά και φυσικά δεν έχουν καμία πρόσθετη αμοιβή. Οι λίγες μέρες συνδικαλιστικής άδειας, που μπορεί να έχουν μόνο τα μέλη των προεδρείων τους έτσι κι αλλιώς, δεν αντισταθμίζουν με τίποτα τον φόρτο εργασίας που συνεπάγεται η συμμετοχή τους στον συνδικαλισμό.

Ακόμα και στη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος, για να σας δώσω ένα παράδειγμα πάλι από τον χώρο μου, η οποία αντιπροσωπεύει κοντά στα 100.000 μέλη, η απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα αφορά μόνο τα μέλη του προεδρείου της και οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί παρουσιάζονται σε σχολεία κανονικά και με τον νόμο.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Ας υποθέσουμε ότι και τα 11 μέλη του ΔΣ της ΔΟΕ απαλλάσσονταν από τα διδακτικά τους καθήκοντα. Αυτό θα ήταν το πρόβλημα ή η υποστελέχωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης;

Το να μας παρουσιάζουν παραδείγματα λιγοστών συνδικαλιστών οι οποίοι απαλλάσσονται από την εργασία τους (και καλά κάνουν όταν αυτό επιτάσσει η εύρυθμη λειτουργία του Σωματείου, κατά τη γνώμη μου) και να γενικεύεται αυτή η εικόνα σε όλους, μου θυμίζει όσους λένε ότι οι ποδοσφαιριστές είναι βαθύπλουτοι Κροίσοι βασιζόμενοι στα συμβόλαια του… Μέσι και του Ρονάλντο, παραβλέποντας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών μετά βίας καταφέρνει να επιβιώσει με τους ισχνούς της μισθούς.

Και αν είναι έτσι, τότε πώς δημιουργήθηκε αυτή η εικόνα για τον συνδικαλισμό; Νομίζω ότι οποιοσδήποτε καθίσει να το σκεφτεί θα βρει εύκολα την απάντηση μόνος του. Αν είχα ένα εργοστάσιο και έβρισκα ένα τζίνι, η πρώτη μου ευχή θα ήταν να καταργηθεί το σωματείο των εργαζομένων μου.

Οι εργοδότες και κάθε Κυβέρνηση που θέλει να τους εξυπηρετήσει, έχουν κάθε συμφέρον να λοιδορούν τον συνδικαλισμό. Σε αυτό έχουν ένα σύμμαχο, τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ. Και όπου δεν τα καταφέρνουν, έχουν βρει έναν καινούριο δρόμο. Προσφεύγουν στα Δικαστήρια και βγάζουν τις απεργίες μας παράνομες.

Η ξετσιπωσιά τους είναι τέτοια που μία μέρα μόλις μετά από την τραγωδία των Τεμπών, προσέφυγαν στα δικαστήρια για να βγει παράνομη η απεργία των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ που ζητούσαν μέτρα προστασίας, όχι για αυτούς, για όλους μας!Μάλιστα ακόμα και τώρα, στην ύστατη στιγμή της και λίγο πριν μας αποχαιρετήσει οριστικά, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έφερε διάταξη με την οποία θα μπορεί ακόμα πιο εύκολα, με προσφυγή στο Μονομελές πρωτοδικείο, να κηρύσσει τις απεργίες μας παράνομες και καταχρηστικές.

Είναι όλα, λοιπόν, αγγελικά πλασμένα στον συνδικαλισμό; Κάθε άλλο. Ωστόσο θα συμφωνήσετε ότι ούτε οι Κυβερνήσεις μας είναι πάντοτε αυτές που θα θέλαμε, δεν φταίει για αυτό όμως το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Ομοίως, υπάρχουν συνδικαλιστικές ηγεσίες που είναι αδρανείς, που δεν υπερασπίζονται τα μέλη τους με τον τρόπο που θα έπρεπε, που είναι συμβιβασμένες, που διαπλέκονται με την εργοδοσία και πολλά άλλα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει και με τις Κυβερνήσεις, οι ηγεσίες των Σωματείων προκύπτουν από εκλογές, και μάλιστα στην περίπτωσή μας χωρίς μπόνους εδρών και άλλα τέτοια τερτίπια. Η συμμετοχή μας στα Σωματεία είναι η μόνη εγγύηση για τη θεραπεία αυτών των παθογενειών.

Αν δεν σας ανήκει, λοιπόν, κάποιο εργοστάσιο ή αν δεν είστε υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχετε κάθε συμφέρον να συνταχθείτε μαζί και όχι ενάντια στα Σωματεία. Αν είστε δε εργαζόμενοι, η συστράτευση με αυτά είναι μονόδρομος αν θέλετε να βελτιωθεί η ζωή σας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ